شعر دوبیتی 109 / حسن مصطفایی دهنوی

ساقـي  بيـار بـاده  كه عشقـم  مكمل است

معنـي  آن  بـه  منطـق  قـرآن  مـدلّل   است

آن  بـاده ي  طـهور  كه  بر آدمـي   رواست

از جانـب  خـداسـت ،بـر  آدم  محول است

٭٭٭

ساقـي بريـز باده  به جامم كه بر لب   است

زآن بـاده  طهور  فراوان كـه مطلـب  است

جامـم به دسـت باشـد و در انتظار دوسـت

شغلـم براي باده به صد  شـدت  تب  است

٭٭٭

آن باده طاهر است و بر آدم چوشربت است

اكـرام  آن خـداي جهـان  ، بهر ملت است

روزي  كه  آدمـي  بـه  قيامـت  سفـر  كنـد

آن باده بهـر  آدميان  ،طرفـه  رفعـت  است

٭٭٭

ساقي  بيا  كـه  رحلت  روحم  رسيده است

بـهرم  اجل  تدارك  رفتـن  بديده      است

زآن  مِي  بِده  كه  زنده تر  آيـم  به  رستخيز

اين دَم نفس  به  مرحله  آخر   رسيده  است

٭٭٭

يارب   تـو خط   راه  هدايـت    كشيده اي

با  صمع  خـود  صداي  مرا  هم شنيـده اي

جسم  تـو  را  به روي  زمين  من   نديده ام

كي داده اي  به من  تـو چنان  نور ديده اي

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی