شعر دوبیتی128/ حسن مصطفایی دهنوی

دوست دارم  يار نيكوتر زِ  خود  پيدا   كنم

تا كه جانم را به حرف نيك  آن شيدا  كنم

آنكه حرف دانش و علم و هنـر  يادم  دهـد

جاي دارد جان خود با حرف آن سودا كنم

٭٭٭

گر توانم زجر دست  دشمن از خود وا كنم

راحت و آسودگي  را   مي توان  پيدا   كنم

زجردشـمن، يارب عجب تلخست وسخت

اي خدا مرگش مهيا كُن كه من امضا  كنم

٭٭٭

هستي كز او بُود ، سببـي  شد  به  هست ما

هـمراه  ما  بُده   است   زِ  روز    الست  ما

مـا را  در اين زمانه  ،كه  آورده  و   مي برد

تا  بشكنـد   طريقه ي  هـر  قول  پست   ما

٭٭٭

هستش كه عيش ونوش جهان داده دست ما

داد آن  به ما ،  ولـي  نشـد   پاي  بست  ما

اين عيش ونوش وناز و تنعّم كه درمن است

بيرون كشد در عاقبت  از  چنگ  دست  ما

٭٭٭

در تك وتازي وجنگ علم به بحران   رسـد

در تك و تازي وبحث  علم به پايان  رسـد

گر تك وتازي نبود ، اين دو اثـر خفتـه  بود

كي اثـر خفتـه  ،  از  دور   نـمايان    رسـد

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی