شعر دوبیتی132/ حسن مصطفایی دهنوی

آدم  بي خبـر  از حق  ، خودش  آلوده  كنـد

رشتـه   امـر خداوندش  ،   فرسـوده   كنـد

با هوسبازي و حرص غرض وخودسري اش

هر  قـدر  كار كنـد  در  ره   بيهوده   كنـد

٭٭٭

آدم با خبـر  از حق ، خودش  آسـوده  كنـد

كار   پُـر   منفعتـي   از  ره  پُـر سوده  كنـد

تا  كـه  بر  راه   است  و  به  اصلاح   بشـر

راه  اصلاح  بشـر  بر  هـمه   بنموده   كنـد

٭٭٭

كار پُر غِشّ  و  دغل  هركـه   تواند   بكنـد

از  ره  جـور  و جفاهـا  و نفهـميده   كنـد

هركه دين داردوبا راستي وصدق وصفاست

نتوان  جـور  و جفايـي  به   ستمديده  كنـد

٭٭٭

هركـه  حاكم  شود و خلق  رعايت   نكنـد

فكـر خود باشد  و  بر خلق  هدايت  نكنـد

در قيامت  هـمه   آماده   شوند ، نزد   خـدا

شاید  ایزد ، که  بر آن بنده  عنایت  نكنـد

٭٭٭

نقد  بازار  جوانـي  تو  و حُسن  از كه  بـود

رونق  بازار  و آن حُسن  فراوان  از كه بـود

حُسن  مهرويان  انسانـها كه بر ما گفته انـد

منشاء حسن  لطافتهاي  اين انسان كه  بـود

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی