شعر دوبیتی137/ حسن مصطفایی دهنوی

اي كاروان  حُـسن   تو در مُلك  ما  نِـه اي

فهميده ايـم   بـر  هـمه    ما    تو    صانعـي

بر ما اميد   مي دهي  از حـُسن  و خُلق خود

خود مركزي  به حُسن و برآن حسن قانعـي

٭٭٭

هر كه پُر دغل  مي بود، در  طريق    پنهانـي

راه و بيشتـَر  پيمود ،در  طريق     شيطانـي

كذب و كينه ونيرنگ در جهان فراوان  شـد

اينكه واضح است امروز كي بُوَد به پنهانـي

٭٭٭

مست  آرزوهايـم   اي خدا   تو    مي دانـي

آرزو   فزون  دارم  در   طريق    شيـطانـي

من زِ اين  هوسهايـم  كي    قناعتـم   باشـد

كـي توان غنـي گردم  در  طريق   نفسانـي

٭٭٭

تا كي به هرزه گويي، از حرف  حق  نگويي

در راه و رسم شيطان،برحرف حق عدويي

آن حرف حق كه پاك وداراي صدملاكست

در راه و رسم انسان ،مي بايد   آن  بـجويي

٭٭٭

جفا و جور كدام است و ظلم و جـور كدام

كه ظلم و جـور، زِ  ناي است و ناي زِ عام

اگر زِ   ناي خودت هر سخن كه بد  گويـي

بدان كه هـر سخن  بد  ضرر  زند  به تـمام

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی