شعر دوبیتی165/ حسن مصطفایی دهنوی

اي حسن ،گر سخني بهتر ازاين داري بيـار

نيكتــر باشــد  بَرِ  خلق  و   بر   پروردگـار

هـر چه  بتواني  نصيحتهاي  نيكوتـر  بگــو

شايـد از فيض خـدا بر خلق  باشد يادگــار

٭٭٭

گـر هستي من  دست من  آيـد كه   بدانــم

تـا  روز  قيامــت   بُوَدم   رأي و بــمانـــم

كـي  آرزوي  مرگ و ته  قبــر كنـــم    من

خواهــم  كه مداوم  به جهان  زنده بمانـــم

٭٭٭

به  بــاد    خــرمن    دونـــان      منازيـــد

به  دشــمن  گــر  بـپيوستيـــد ، بــبازيــد

اگــر  دانــا  دلـــي   بشنـــو تـــو  از   من

ز  دانايـــي   خــود   خــرمن    بــسازيــد

٭٭٭

قلنـــدرهـا    كــه  در  دنيــا     بـگشتنــد

زِ دانايـــي   خــود   خــرمن      بِهــشتنـد

زِ خــودخواهي  برون گشتنــد ،  نه  از  راه

به    راه  حق  ،  هواي  نفس    كــشتنــد

٭٭٭

من بر  وفا  زِ  عهد ، به   ايمان  چه  گفته ام

دُري   بُـوَد   زِ   معني    ايمان     بـِسفته ام

ايمان   اگر  رياضت   در  دين  نبوده  است

ايمان    نـباشدم  ،   به   خرافات   خـفته ام

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی