شعر دوبیتی185/ حسن مصطفایی دهنوی

زِبردستي اگر هستـي  مــرو در راه  نادانــي

هرآن نادان كه مي بيني به در آور زِ حيراني

خداوند جهانداري همه مخلوق  و مي بينـد

تو را  زير نظر دارد  تو  هم يك فرد انساني

٭٭٭

دنيــا  اگر  بــسوزي  در  آخـرت  نـسوزي

دنيــا  اگر نــسوزي  در آخــرت بــسوزي

مي بايـد  آدميــزاد   يك دفعــه را  بســوزد

تا  يك  لبـاس  پاكـي از عافيـت  بــدوزي

٭٭٭

سـتمگر چو برف  و سـتم كِـش  چو  كـوه

ســتمگر  بر  آن   مي بُوَد  چــون  عـــدوه

ســتمگر  بـر  آن  هــر چــه  ظـلــم    آوَرد

ستـم كِش  نـيافتــد  زِ  اصــل و   شكــوه

٭٭٭

ســتمگر  زِ خون گـر  نــمايـد  وضــويــي

نــدارد   بــَر ِ  هيــچ  كــس   آبــرويـــي

ســتمگر اگر  بـــر ستــم كِــش  بـد  است

ستـم كش  نكوتــر كنــد طبع و خويـــي

٭٭٭

همـان آدم كه  از اول خـدا  بنهـاد  بنيـادش

بنـا   بنمـود  آدم  را  ولــي  بنمـود   آزادش

خداوند  جهانـداري  تسلّط  بـر  همـه  دارد

نمي ترسي توازقهرش و از فرمان و گفتارش

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی