شعر دوبیتی227/ حسن مصطفایی دهنوی

اي برادر در جوانـي علم  و دانش  را   بيـار

علم و دانش درجواني نيك و تَر آيد به كار

درجواني علم ودانش باعث خوشبختي است

مي شود از علم و دانش نوجوان  پرهيزكار

٭٭٭

دليــل  هـر  دل     دانــا   ، چـه     باشـــد

كـه  رزقـــش دايــــماً  افـــزون نـباشـــد

دل دانــــا   بُـــوَد   رزقـــش  زِ   خـــلاق

بـه  دســت  خـلـــق اين دنيـــا   نـباشـــد

٭٭٭

فيض خـدا  نصيب  فراوان  جـوان      شـود

تا هر جوان  زِ  فيض  جهان  كامران  شـود

فرياد از آن دَمـي  كه جواني  رَوَد  زِ  دست

پيري كجـا  توان كه  دگـر نوجوان  شـود

٭٭٭

جـوانـي  نعمت   حق    بود  و    بـگذشت

كه  از  حق  بـر  تو مُلحق بود و بـگذشت

به  پيـري كـي  تـوان  ديـگر  به    جوييـش

همان  نعمت  كه  حق  مـي داد بـگذشت

٭٭٭

طنيـن  بانگ عدالـت ، كه مـي توان  بزنــد

هـر آنكه لطمه سختـي  بـه  ديگران  نزنــد

خوش آن دَمي  كه عدالت رواج  در  يابــد

كه هـر كسي  زِ  عدالت توان كه دَم بزنــد

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی