شعر دوبیتی238/ حسن مصطفایی دهنوی

گرد  و غبار  فقر  و قناعت  نكوتـر   است

زآن خودسري كه بر سرخلقي توانگر  است

آن  كيميــا   كه  زِ  سنگـي   بلـور ساخت

دست توانگرش  كه  نكوتر  زِ  گوهر است

٭٭٭

گرد  و غبار  خاك  قناعت  زِ  رخ  مشوي

اين خاك كوي  دوست بُود  خوبتر  بجوي

هر كس كه از قناعت وهمت توانگر  است

نتوان  زِ  نـزد  بي خردان   ريـزد      آبروي

٭٭٭

هـر  آن  مـردي  به   راه    بردباري    است

زِ  هـر   كبر  و دغل  در  بي  قراري  است

فزونتــر  باشــد  و  با  صبر  و   با    حلــم

چنين  صبح  نسيمــش   در  بهــاري  است

٭٭٭

هر  آن فـردي  دغلكــار  است  و كم صبر

مسلمان  كي  بُود  ،  مي  باشد   آن  گبــر

به كار  خيــر   و خوبــي  پُــر  هنر  نيست

هيولايــي    بود   آن  ،  مثل    يك    بــبر

٭٭٭

اگــر   مردي   به  شوق  نيك كاري  است

زِ    هــر   كار  دغلكاران  كناري    است

به  كار    صحت   و   سالــم      بكوشــد

درستــي   كار  آن  در هــر  دياري   است

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی