شعر رأی اطاعت / حسن مصطفایی دهنوی

« رأي اطاعت »

آنکه  شوقی  زِ  تعلق ،به  جهان    داد    به   ما

آن  اجازت   نـدهد ، طبق   همین       باور  ما

رأی  و  تدبیـر  جهانـداری    دارای        جهان

ملک   خود  را  نـدهد  ، بـر  هوس    کافر  ما

فکر خوشبختی  و سر گشتگی ، خود   مکنید

زآنکه   دست  دیگری ،  می بُوَد  این   دفتر  ما

روز  اول  که  زِ  ما  ، رأي اطاعت      بگرفت

حکم  جاری  شد از آن ، هر چه  رسد بر سر ما

آشنایی   که   نداریم  ز خود  ، در  بـرِ  دوست

تا    وساطـت   بکند    یا   بـشود      یاور   ما

آنکه    می سازد   و    می آرَد   و    بازم  بـبَرد

رأی آن  نیک  صحیح است ، نه  این  خاطر  ما

آدمی  درد    خودش   را   ،   نتوان   کرد   دوا

حکمت   حق   به   مداواس  ،  دوا    آور    ما

حالیا    ظاهـر دنیـا    نـگر     و    پیکر    خود

مدتی  چون  گذرد ،  نیست   دیگر   پیکر   ما

صحبت  مهر  و محبت  ، مکن  از  دور  جهان

نـیستش  مهـر  و  محبت  ، که   گذارد   برِ  ما

گردش    دور   جهان   را     نسپارد    به   بشر

درس   عبرت   نـگرفتی  ،  بشـر   از   تاجر  ما

درس  تحقیق  و عمل، لازمه ی  هر  بشر است

هـر  بشـر   از   هنـرش   بُرد  ، خطر   از  برِ ما

حکمتش  طبق  رضای  من  و تو  نیست ، بدان

حکمتـش  بند  توان   بست  ، به   پا  و سر  ما

داوریهای  من  و  تو  به  ره  حق  ، غلط  است

در  همه   کار  من  و  تو  بُوَد   آن   داور     ما

جُرم  و تقصیر   و  جزا  ،  لازمه ی   آدمی اس

ز آنکه   لازم   شمرد ،  نـزد  خداش  کیفر   ما

هر  جفایی   بکشیدی ،  بشر   از   دور   جهان

در   جهان    دیگرس   ،   راحتـی   دیگر     ما

جور   ایام    به     ما     می رسد     از    آدمیان

واجبـس  بهـر  همین   طبع   جفـا   گستـر  ما

سهم   هر  آدمی   از   روز  ازل ،  قسمت   شد

حسن  این   چون  و چراهـا ، تو  مزن  در برِ ما

٭٭٭

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی