شعر وادی حیرت / حسن مصطفایی دهنوی

« وادي حيرت »

خداوندا  ،  تويي   داناتـر    از  من

فزونتـر كن ، تو  خود   دانايي  من

من  از دانايي  خود  هر چه   جويم

بـجويم  دشمنـس ، آن  بر تو و  من

مـرا  در   وادي حيرت  ،    نهادي

زِ حيرت ، سر برون  نـتوان برم من

من اَر دانا زِ خود بودم چه  مي شد

هماهنگ   تو اَم  ،  دانا   بُدم    من

الها   بار  الها  !  من   كه     باشم

كجا  بودم ، كه  اينجا   آمدم   من

خدايا  ، در   پي   درمان  دوا  كن

زِ  تو درمان شود ،هر دردي از  من

مرا  در  خوشه  چيني   ره  نموديم

چرا  راهم  ندادي  ،  سوي  خرمن

غلط  كردم  كه گفتم : دورم از تو

تحول  در  بدن ، از كيست  در من

درو  كردم  ، ولي   حاصل   ندارم

چه  مي شد گر مرا  مي بود  خرمن

خداوندا ،  من   آن   ديوانه   هستم

من ِ  ديوانه   را    مگذار   بر    من

حسن  ، آخر  چرا   وارونه   گفتي

نـباشد  شعـر  و بحثـت   قابل  من

٭٭٭

دیوان  اشعار  حسن مصطفایی دهنوی