شعر دوبیتی170/ حسن مصطفایی دهنوی

هاتـف  اسـرار  غيـب  هـر چه  خبـر   آورد

عيــن  حقيقـت   بُوَد  تـا  بشــود     باورد

بي خبر از هستـي ات  رو به  كجا مي روي

راهت اگر گمرهي است كس نشود  ياورد

٭٭٭

هاتـف  اسـرار   غيـب  گر  بشــود   ياورد

نيكتريــن  حافظ  اســت  از  اثــر   داورد

اين چه  معمايي  اسـت  بر  دل  هر  آدمــي

بر دل هــر  زنده دل وحــي خــدا     آورد

٭٭٭

از  پاي  تا  سرت  همه  نور  خــدا   شــود

از ماديات  روي  زمين گــر  جــدا شــود

اين ماديات روي  زمين جرم خاكـي  است

بايـد  بشـر  به  علـم  خـدا  آشنـا      شـود

٭٭٭

هر كس  به  ماديـات گرايـد  فنــا    شــود

از پيروي  به  امــر خــدايش  سَــوا  شــود

گــر ماديـات روي  زمين را  رهــا   كنــد

آسوده تـر   زِ  كشمكش    صد  بلا  شــود

٭٭٭

آن كــو  به ماديـات جهـان   مبتلا    شــود

فكـرش به راه مستقيـم خـدا اشتباه  شــود

با شوق وذوق وحرص وطمع هرچه مي دود

طرز عبادت و  عملـش كـم  بهـاء   شــود

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی