شعر دوبیتی175/ حسن مصطفایی دهنوی

خـــدا  حكم  تـو بـر من هســت  جــاري

طلــب كردم شــب  و روز  از تـو يــاري

خـــدايـا صــحّت  جســمم   فزون كــُن

كه بــتوانـــم  كــنم    شــب زنده  داري

٭٭٭

در راه  و رسـم دنيــا هـر گه كه پا نهادي

علم  تكامل از خــود اصلاً  نشان  ندادي

از راه و رسم  دنيــا   بـرگرد  اي   بـرادر

در راه  و رسم دنيـا در دامش  اوفتــادي

٭٭٭

به دنياي دنـي  بنگر،به دقت گر نظر كردي

تمام مال وثروتها به چشمت مي بُود گردي

زِمن بشنو قناعت كُن ، بر اين دنيا مشو غرّه

خود از دنيا رَوي آخربه ناكامي و دلسردي

٭٭٭

داد از فســاد چرخ و  گرفتــار    كردنــش

بسيــار  آن  فســاد  گذارد   به گردنـــش

آن مــرد اگـر كـه هـرچه نكوكـار  مي بُوَد

دشمـن بر  آن شـود هم اولاد و هم زنــش

٭٭٭

يارب تو آگه هستـي من منتظـر به   لطفــم

آن امـر و نهــي پاكـت بر بندگان بگفتـــم

گل گفتن محمد(ص) بر من كه اين اثر داد

من همچنـان  گل تو،بر خلـق تو  شكفتــم

٭٭٭

نسیم گلشن   حسن مصطفایی دهنوی